فراوانی وجود فرورفتگی سیگموئید داخلی در رادیوگرافی پانورامیک براساس طبقه بندی اسکلتال بیماران ارتدنسی

مقدمه: یکی از یافته‌های طبیعی در نگاره پانورامیک، رادیولوسنسی موجود در قسمت فوقانی راموس فک پائین میباشد که تحت عنوان فرورفتگی سیگموئید داخلی نامیده میشود. بنظر میرسد که شیوع این فرورفتگی در اشکال مختلف اسکلتی متفاوت است، که میتواند مشکلاتی را در جراحی ارتوگناتیک ایجاد کند چرا که جدا کردن کورتکس باکال و لینگوال راموس در صورت درگیری این قسمت نازک مشکل است. هدف: هدف از این مطالعه بررسی تفاوت در فراوانی وجود فرورفتگی سیگموئید داخلی در رادیوگرافی پانورامیک براساس طبقه بندی اسکلتال بیماران ارتودنسی می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی از 465 رادیوگرافی پانورامیک و سفالومتری جانبی بیماران قبل از درمان ارتودنسی استفاده شد که شامل 236 مورد رده یک ، 141 مورد رده دو و 88 مورد رده سه اسکلتی بودند .بعد از تشخیص رابطه اسکلتی فکین توسط متخصصان ارتودنسی ضمن مطالعه سفالومتری و در نظرگرفتن شرایط کلینیکی بیمار، رادیوگرافیهای پانورامیک از نظر وجود فرورفتگی سیگموئید داخلی براساس سمت درگیری و تعیین معیارهای “ مشخص ” و “ کمی مشخص ” در صورت وجود فرورفتگی مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: براساس مطالعه فوق فراوانی فرورفتگی سیگموئید داخلی در بیماران رده دو ( در سمت راست 3/38% و درسمت چپ 39% ) و در بیماران رده سه ( در سمت راست 9/23% و در سمت چپ 6/38% ) در مقایسه با رده یک اسکلتی ( سمت راست 6/21% و در سمت چپ 7/26% ) شایعتر بود. رده های مختلف فکی ـ اسکلتی از نظر وجود این فرورفتگی اختلاف معنی داری نشان دادند. اما از نظر آماری بین رده‌های فکی اسکلتی و انواع فرورفتگی و سمت درگیر ارتباطی وجود نداشت. نتیجه گیری: شیوع این فرورفتگی در بیماران با مشکل فکی ـ اسکلتی که نیاز به جراحی ارتوگناتیک خواهند داشت می تواند باعث توجه بیشتر به این ناحیه قبل از جراحیهای استئوتومی فک پائین شود.